Uitvaartverzorger Marc van Esch: “Mijn hoogbejaarde moeder fietste er door heen”

Corona ging ook aan zijn deur niet voorbij. De hoogbejaarde moeder van uitvaartverzorger Marc van Esch herstelde gelukkig vlot en zijn dochter testte positief, maar had nauwelijks last. Zelf zat hij drie weken alleen in quarantaine. Een collega raakte besmet bij het regelen van een uitvaart. “Blijf alsjeblieft thuis, als je weet dat je corona hebt”.

Uitvaartverzorger Marc van Esch kan smakelijk vertellen. Van elke lockdown en quarantaine maakt de rasechte Brabander, werkzaam bij Zuylen in Breda, een hilarisch verhaal. Maar wie goed luistert, hoort dat het pittige verhalen zijn. Bijvoorbeeld dat over zijn hoogbejaarde moeder.

“Mijn moeder is een taaie,” vertelt Marc, “als die in bed blijft liggen, weet je dat er echt iets mis is.” Ze is 92 en woont, sinds Marc’s vader een jaar of vijftien geleden overleed, in een verzorgingstehuis. “Ze heeft nauwelijks zorg nodig, met steunkousen en wat vitaminepillen redt ze het wel.” Moeder van Esch houdt van gezelligheid. Mee boodschappen doen bij de Albert Heyn vindt ze al een uitstapje. Ze geniet op en top als Marc haar een paar dagen meeneemt naar een hotelletje in Limburg, de Ardennen of de bergen in Duitsland. “Met rolstoel en al de gondel in, en met de kabelbaan, hup, gaan we naar boven, boven op de berg een gebakje eten en van het uitzicht genieten.”

De eerste lockdown hakte er stevig in bij zijn moeder. “Ze vond het vreselijk dat er maandenlang niemand bij haar mocht komen. Skypen, beeldbellen, het lukte haar allemaal niet. Ik had haar geregeld huilend aan de telefoon. Ze zag bijna niemand meer, ook geen verzorgers, want ze had immers nauwelijks zorg nodig. Die waren druk met anderen. Ze woont op de derde verdieping, vanaf de begane grond buiten kon ik haar nauwelijks zien. En andersom dus ook niet. Een vreselijke tijd.”

Inmiddels heeft Marcs moeder het beeldbellen wel geleerd. Dat is maar goed ook, want in oktober kreeg ze zelf corona. Het werd niet direct opgemerkt, want ze had net een griepprik gehaald. Logisch dat ze zich niet lekker voelde. En het begon met milde verschijnselen. Toen ze positief testte ging Marc, geheel gehuld in coronapak, de dag na de uitslag, bij haar langs. Hij was de enige van de kinderen die langs mocht gaan. Zijn broer en zussen waren de voorgaande week nog op bezoek geweest en moesten daarom zelf in quarantaine. Er leek nog niet veel aan de hand. “Maar de volgende dag stond ze niet op en de dagen erna at en dronk ze niet meer.” De kinderen Van Esch vreesden het ergste, maar gelukkig krabbelde moeders weer overeind. “Met Sinterklaas – wat we anders met de hele familie vieren – hebben we haar een baard aangeplakt en een mijter opgezet en zo is ze in een auto langs alle gezinnen gereden om cadeaus te brengen.” Marc wil maar zeggen: ze is er weer helemaal bovenop. “Ze heet Corrie, we noemen haar nu: ‘Corrie de coronakiller’.”

Eerder kreeg Marcs 19-jarige dochter al corona. Ze had er weinig last van, maar hij moest ook in quarantaine. “Eind juli, tijdens de vakantie van mijn oudste dochter en haar moeder, mijn ex-partner, kwam mijn jongste dochter een keer gezellig bij me eten. De volgende dag had ze klachten, onder andere geen smaak en geen reuk meer. Klachten die wellicht wezen op corona. Ze liet zich testen en omdat haar moeder en zus de volgende dag thuis zouden komen, leek het verstandig dat ze bij mij introk tot ze de uitslag kreeg. Dan hoefden mijn ex en oudste dochter in elk geval niet in quarantaine als ze positief zou testen. Dat bleek inderdaad het geval.

“De dag dat ze de testuitslag kreeg was mijn eerste vakantiedag. We bleven een week samen in quarantaine. Zij werd beter en mocht weer naar buiten. Ik had geen klachten, was negatief getest, maar van de GGD moest ik, vanwege de incubatietijd, na de laatste keer dat ik mijn dochter ontmoet had, nog twee weken in quarantaine blijven. Later is dat teruggebracht naar een week.
Lang verhaal kort: ik heb mijn hele zomervakantie, drie weken, alleen in mijn tuin doorgebracht. Het waren de dagen van de hittegolf. Zat ik in mijn eentje te barbecueën met mijn voeten in een kinderbadje. Mijn dochters brachten mij een T-shirt met TUIN-esië erop. Familie en vrienden zetten boodschappen voor de deur en sprongen zowat een kilometer naar achteren als ik opendeed. Alsof ik een melaatse was.”

Nu is het een leuk verhaal, maar in augustus lachte Marc niet. “Ik ben nog nooit zo blij geweest om na mijn vakantie weer aan het werk te mogen.”

Uitvaartverzorger Marc van Esch zat drie weken in quarantaine zonder enige klacht, maar een collega moest drie weken thuis blijven mét corona-verschijnselen. “Hij heeft nog steeds last van restverschijnselen. Het is echt geen pretje. Niet iedereen fietst er zo makkelijk doorheen als mijn moeder. Ik heb in mijn omgeving genoeg ellendige verhalen gehoord om te weten: je wilt het echt niet krijgen.” De collega uitvaartverzorger raakte besmet door familie van iemand die aan corona overleed. “Die familieleden wisten toen nog niet dat ze besmet waren, maar bleken dat later toch te zijn en daardoor moest de uitvaart uitgesteld worden en zaten zowel mijn collega als de nabestaanden thuis in quarantaine.”

Zuylen heeft het beleid om zo min mogelijk bij de mensen thuis te komen in deze coronatijd. “We hebben een grote verantwoordelijkheid om het werk voor onze medewerkers zo veilig mogelijk te houden. Dat betekent zo min mogelijk contact met nabestaanden. Heel spijtig, want iedereen verlangt ernaar om weer handen te geven, een arm om iemand heen te kunnen slaan.”

Uitvaarten worden op kantoor, geregeld, in een speciale kamer met twee tot drie nabestaanden, die tussendoor grondig gereinigd wordt. Of via beeldbellen. Ook de verzorgingen vinden in het mortuarium van Zuylen plaats. De familie mag daarbij aanwezig zijn, mits niet corona besmet.

Uitvaartverzorger Marc van Esch wil nog een ding kwijt. Hij weet dat er mensen zijn die een positieve test bewust verzwijgen: “Ik snap dat iedereen graag bij de uitvaart van een naaste wil zijn, maar alsjeblieft, bij klachten of een positieve testuitslag: blijf thuis!”

Foto’s: Ingrid Bertens